LOGOS weekend 6 - 7 maart 2015, Doorn, Brandpunt

Bij het binnenkomen in het Brandpunt ervaar je het gelijk: ontspanning, begroeting, openheid, verlangen naar een gezegende tijd met elkaar.

Tijdens de maaltijd worden ook al direct door de introducés, persoonlijke opmerkingen gemaakt, harten geopend, mede op de uitnodiging van Erik: ' ik wil wel, wil jij ook?, Is er iets dat je blokkeert, dat mag geopend worden, je bent welkom, zoals je bent!' Ludo neemt het woord, er wordt gelachen - we komen thuis.

Er gaat door me heen: wat een voorrecht om hier te mogen zijn, waar maak je dit zo mee?: gelijkgestemd en toch allemaal echt anders mogen zijn, vertrouwd en veilig: 'wat hier gezegd wordt blijft ook hier' stelt Erik vast.

En dat vooral en vooreerst, omdat de Vader onze Gastheer is, blijkt te zijn, dat proef je in alles.

De tafel deze keer in een rechthoek, met 17 man eromheen en gedurende de avond 'gaat het echt ergens over' als op de het thema wordt gereageerd; er ontstaat ook een uitwisseling met de hele groep, iedereen is betrokken, ervaart, dat er Iets gebeurt! We gaan van overtuiging naar ervaring, van kennis naar het hart met elkaar, kostbaar en spannend tegelijk.

De zaterdag gaan we vrede aan dwars door bezorgdheid, falen, zelfgerichtheid heen, de waarheid in je openzetten 'soms ben ik gewoon helemaal niet vriendelijk, echt niet..' bekent iemand.

Vertrouwelijkheid wordt opgezocht in de groepjes en gevonden: 'hoe ben ik vader voor mijn zoon?' , als we lezen: " Deze is mijn geliefde Zoon in Wie Ik een welbehagen heb ", er breekt open, ontroering mag er zijn. Geluk blijkt - in perspectief - korte termijn en vreugde een diep lange termijn doorzicht, waar we voor willen gaan. Niet zozeer waarop verheug ik mij, maar Hij die ons draagt, de Bron van onze vreugde, van binnen gedragen, ervaar ik dat of juist niet, is kern : een stevige uitwisseling volgt.

Erik leidt ons door een quadrantoefening : van woestijn/ droogte, naar de oudste zoon - opzoek naar erkenning - , de jongste zoon - op zoek naar vervulling - tot een balans in de diepe vreugde van God, het kwadrant waar we naar verlangen; 'kan ik daar dan als druk baasje aan toegeven?' wordt gevraagd. 'Het lukt me maar niet om me te verbinden, er zijn vergezichten zeker, ik ben zakelijk aan het knallen, maar er is geen plek voor God eigenlijk, ik bid tot een verre God en ren mezelf voorbij..ben ik soms te ingewikkeld? genieten voor mij, is per saldo heel lastig..wordt toegegeven.

En dan opnieuw horen en samen ervaren: "je bent mijn geliefde zoon, in jou heb ik een welbehagen "

het besef: ja ik wil wel vriendelijk zijn, zeker; in de praktijk is dat de uitdaging om op de Vriend - gelijk te leren reageren, van piekeraar naar eenvoudig, blij mens te ont-plooien, ontspannen in vreugde, door stress heen gezegend, in vrede leren ademen.

Zo ervaren we met elkaar het thema in z'n fases, door Erik en Ludo zo zorgvuldig uitgetekend voor ons :

'Verblijdt u in de Heer, te allen tijde! Wederom zal ik zeggen: Verblijdt u! Uw vriendelijkheid zij alle mensen bekend. De Here is nabij. Weest in geen ding bezorgd, maar laten bij alles uw wensen door gebed en smeking met dankzegging bekend worden bij God. En de vrede Gods, die alle verstand te boven gaat, zal uw harten en gedachten behoeden in Christus Jezus'

Bij het wegrijden, na zorgvuldig afscheid te hebben genomen, bedenk ik me:

"dit wil je toch gewoon niet missen ?" en ervaar dankbaarheid en vrede, weet me verbonden met kostbare mannen, harten, voor Jezus ons Heer.

Henk van der Linden